The Sims - Simsomaniaki

To 2-odcinkowe opowiadanie. Kończy się bez rozwiązania, więc się nie czepiać. Na początek krótki wstęp:

Nazywam się Emma Scorpion i mam 15 lat. Nie zbyt dobrze się uczę i grozi mi pała z historii. Powoli myślę o karierze. Jestem jedynaczką, lecz chciałabym mieć siostrę lub brata. Bardzo chcę zostać piosenkarką. Moi rodzice są piekarzami. Co za obciach, mieć rodziców piekarzy! Przyjaciółki się ze mnie śmieją, że będę taka jak moja mama. Moja matka jest trochę dziwna. Gdy tylko przyszedł do mnie mój kolega Alex, zaczęła mówić, że w końcu znalazłam swoją miłość(niestety mówiła to też w obecności Alexa). Moi rodzice mówią, że za kilka lat(bo już są starzy) przekażą mi piekarnię w spadku. Gdy tyko zaczynają o tym gadać wychodzę z ponurą miną z pokoju i krzyczę:
- Chcę być sławna! Nie obchodzi mnie wasza piekarnia!
I trzaskam drzwiami.

Rozdział 1
Niedziela 09:00
Nigdy nie zdarza mi się tak późno wstać, zawsze staję o szóstej rano, dziś jednak było inaczej. Wstałam i mocno ziewnęłam. Założyłam kapcie, ubrałam podomkę i zaszłam na dół. Rozglądnęłam się po pokoju, lecz w domu nikogo nie było. Gdy poszłam do kuchni zobaczyłam kartkę z napisem:

Kochana Emmo! Ja i tatuś pojechaliśmy dziś szybciej do piekarni i również wrócimy dość późno. Mamy malutki problem. Jak wrócę to ci wszystko opowiem! Zrób sobie do jedzenia płatki i poczytaj książkę. Możesz też zadzwonić po swojego Alexa.                Mamusia

-Ciekawe, co się stało- myślałam.
Nie zastanawiałam się dużo, lecz od razu podeszłam do szafki i ściągnęłam z najwyższej półki opakowanie z płatkami owsianymi. Z dolnej szafki ściągnęłam miskę i położyłam na stole. Płatki zalałam zimnym mlekiem. Gdy zjadłam skierowałam się w stronę salonu, gdy nagle usłyszałam dźwięk telefonu. Podbiegłam do stolika i odebrałam telefon.
- Tak?
- To ja Cara. Jestem w domu, a czy mogę do ciebie wpaść? Musimy pogadać o Brandonie- powiedziała osoba po drugiej stronie.
- Spoko. Ale nie śpiesz się, bo dopiero wstałam i muszę się ubrać- powiedziałam i rozłączyłam się.
Pobiegłam do pokoju i ubrałam pierwsze, ubranie, jakie chwyciłam.
Zeszłam do salonu i rozsiadłam się na fotelu.
- Ciekawe, kto to ten Brandon- pomyślałam i wstałam z fotela.
W tym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Pobiegłam do przedpokoju i otworzyłam drzwi. Do mojego domu wbiegła mokra Cara.
- Deszcz się rozpadał w środku lata! Jestem zmęczona, biegłam do ciebie, co sił w nogach- zaczęła opowiadać Cara- Brandon to chłopak, którego poznałam wczoraj w sklepie. Niosłam zakupy, a ten biegł, bo się gdzieś śpieszył. Biegł tak szybko, że mnie nie zobaczył i na mnie wpadł- mówiąc to Cara zdjęła mokry płaszcz i usiadła na sofie w salonie- zakupy wypadły mi z rąk, a ja znalazłam upadłam jak długa na podłogę. Chłopak przeprosił mnie pozbierał zakupy, pomógł mi wstać i się przedstawił. Pod koniec dał mi swój numer komórki- rozgadana dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kartkę.
Na kartce pisał numer tego chłopaka. Ona to ma szczęście do chłopaków! Ja niestety nie mam powodzenia u chłopców.
- Cara, to wspaniale, ale czy mogła byś mi w czymś pomóc?- zapytałam